Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

10 Φεβρουαρίου γιορτάζουν…

 


  • Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας
  • Όσιος Ζήνων ο Ταχυδρόμος
  • Άγιοι Βάπτος και Πορφύριος
  • Άγιες Τρεις Γυναίκες
  • Άγιοι Ενναθά, Ουαλεντίνα και Παύλος
  • Άγιος Αναστάσιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων
  • Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρεοβίνδου
  • Οσία Άννα η Πριγκίπισσα
  • Άγιος Βασίλειος Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ της Ρωσίας
  • Άγιος Ιωάννης ο Φιλόσοφος
  • Όσιος Πρόχορος εκ Ρωσίας
  • Όσιος Λογγίνος ο Ερημίτης
  • Άγιοι Πάντες Ιεράρχες εν Νόβγκοροντ της Ρωσίας
  • Ανάμνηση Θαύματος απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης
  • Διήγηση περί υπακοής στους γονείς και σεβασμού της ιερής Λειτουργίας

***********************************************************************************

  • Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του θαυματουργού (†202).

Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών. Περί των Λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η μοναχή Θεοτέκνη Αγιοστεφανίτισσα στο Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους (1995 μ.Χ.), καταχωρεί πληροφορίες σχετικά με την τιμία Κάρα του Αγίου, η οποία φυλάσσεται στη Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η Κάρα του Αγίου δωρήθηκε στη Μονή από τον Ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαδισλάβο, το 1412 – 1413 μ.Χ., μαζί με δύο κτήματα στο Μετόχι Μπουτόϊ. Για την εποχή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε το πολύτιμο αυτό κειμήλιο στη Βλαχία, δεν σώθηκαν πληροφορίες. Επίσης, τμήματα της τιμίας κάρας του Αγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας.

Ἀπολυτίκιον(Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’ . Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν τὴν θείαν σου ἄθλησιν.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’ . Ἐπεφάνης σήμερον.
Θησαυρὸν πολύτιμον ἡ Ἐκκλησία, τὴν σὴν κάραν κέκτηται, Ἱερομάρτυς Ἀθλητά, τροπαιοφόρε Χαράλαμπε, διὸ καὶ χαίρει τὸν Κτίστην δοξάζουσα.

Κάθισμα
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας, λύχνος ἄσβεστος τῆς οἰκουμένης, Ἀθλοφόρε ἀνεδείχθης Χαράλαμπες, καὶ ἀναλάμψας ἡλίου φαιδρότερον, τὴν τῶν εἰδώλων ἐλαύνεις σκοτόμαιναν, Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. 

Ὁ Οἶκος
Τὸν στερρὸν ὁπλίτην, καὶ Χριστοῦ στρατιώτην καὶ μέγαν ἐν Μάρτυσι, Χαραλάμπη τὸν πανένδοξον, συνελθόντες εὐφημήσωμεν· ὑπὲρ Χριστοῦ γὰρ καὶ τῆς ἀληθείας λαμπρῶς ἠγωνίσατο, καὶ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν τρανῶς ἀνεκήρυξε, τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων κατήργησε, βασιλέα παρανομώτατον ἤλεγξε, καὶ τὴν κάραν ἐτμήθη, χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος· διὸ καὶ τὸν στέφανον εἴληφε παρὰ τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, καὶ συμπολίτης Ἀγγέλων ἐγένετο. Ὅθεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων, τούτου τὴν πάντιμον κάραν κατασπαζομένη, καὶ εὐφημίαις καταστέφουσα, καὶ πολλῶν δεινῶν καὶ νόσων ἀπαλλαττομένη, χαίρει τὸν Κτίστην δοξάζουσα. 

Μεγαλυνάριον
Τὸν ἐν Ἀθλοφόροις ἱερουργόν, καὶ ἐν ἱερεῦσιν, ἱερώτατον Ἀθλητήν, τῶν θαυμάτων ῥεῖθρα, πηγάζοντα τῷ κόσμῳ, τὸν μέγαν Χαραλάμπην, ὕμνοις τιμήσωμεν.

  • Αναστασίου επισκόπου Ιεροσολύμων.

Διάφοροι Συναξαριστές καθώς και τα Μηναία, από παραδρομή αναφέρουν την ήμερα αυτή μνήμη του Αναστασίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Εννοούν δε τον Αναστάσιο εκείνο, που διαδέχτηκε τον πατριάρχη Γερμανό (τιμάται 12 Μαΐου) αφού τον υποστήριξε ο Λέων ο Γ΄ και συνέπραξε εναντίον των αγίων εικόνων. Αυτός ήταν τόσο μισητός στον κόσμο των ορθοδόξων, ώστε, καθώς εξιστορεί ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, τη στιγμή που γινόταν πατριάρχης, ευσεβείς και σεμνές γυναίκες της Κωνσταντινούπολης, ώρμησαν στην Εκκλησία με πέτρες και ξύλα, και, φωνάζοντας τον πληρωμένο προδότη και λύκο, τον έδιωξαν. Τέτοιος ελεεινός Ιεράρχης, δεν έχει φυσικά καμιά θέση στην τάξη των Αγίων. Αντ’ αυτού η τιμή ανήκει σ’ άλλο Αναστάσιο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, που υπήρξε άνδρας ευσεβής και διακρίθηκε για τη θεάρεστη ζωή του. Έχασε μάλιστα και το θρόνο του υποστηρίζοντας τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (451 μ.Χ.), που έγινε στη Χαλκηδόνα. Την ορθή αυτή γνώμη, χρεωστούμε στο σοφό πατριάρχη Κωνστάντιο τον Α’.

  • Όσιος Πρόχορος εκ Ρωσίας

Ο Όσιος Πρόχορος καταγόταν από το Σμολένσκ της Ρωσίας και ακολούθησε τον μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στη μονή των Σπηλαίων του Κιέβου από τον ηγούμενο Ιωάννη, ο οποίος ένιωσε τον ένθεο ζήλο του Προχόρου. Ο Όσιος αγωνιζόταν με μεγάλη αυστηρότητα και ακρίβεια στις αρχές της μοναχικής πολιτείας. Εκείνο που τον διέκρινε ήταν η νηστεία. Ποτέ δεν γευόταν άλλη τροφή εκτός από νερό και ψωμί που ήταν φτιαγμένο από λοποτιά ή αρνόγλωσσο, ένα πικρό φυτό (στα ρώσικα λέγεται «λέμπεντα»). Γι' αυτό και επικαλείται «Λεμπεντιώτης». Και ο Άγιος Θεός, που έβλεπε την άσκηση και την αγάπη του Οσίου, μετέβαλε την πίκρα αυτού του χόρτου σε γλυκύτητα.

Τα χρόνια που ζούσε ο Όσιος ήταν δύσκολα για την Ρωσία και τον λαό της. Οι πολεμικές αναταραχές έφεραν πείνα. Ο θάνατος απειλούσε τους κατοίκους του Κιέβου. Ο Όσιος, ακούραστα, μάζευε το πικρό αυτό χόρτο και καθημερινά ετοίμαζε ψωμιά και τα μοίραζε στους πεινασμένους αδελφούς του. Μερικοί θέλησαν να μιμηθούν τον Όσιο και να φτιάξουν μόνοι τους ψωμί από το πικρό αυτό χόρτο. Ήταν όμως αδύνατο να το φάνε, γιατί ήταν πολύ πικρό. Τότε κατάλαβαν ότι κάτι θαυμαστό συνέβαινε με τον Άγιο ασκητή, ο οποίος επιτελούσε το έργο αυτό με την Χάρη του Θεού.

Στον καιρό του Οσίου συνέβη και ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον ηγεμόνα Μιχαήλ Σβιατοπόλκ και στους πρίγκιπες των πόλεων Βλαντιμίρ και Περεμίσλσκ. Τα τρόφιμα έφθαναν δύσκολα στο Κίεβο και το πρόβλημα μεγάλωσε όταν έπαψε να υπάρχει αλάτι. Τότε ο Όσιος μάζεψε από τα κελιά των μοναχών όλη την στάχτη και άρχισε να προσεύχεται. Η στάχτη έγινε αλάτι, το οποίο ο Όσιος μοίραζε και δεν τελείωνε ποτέ.

Οι έμποροι παραπονέθηκαν τότε στον σκληρό ηγεμόνα Μιχαήλ Σβιατοπόλκ, ο οποίος έδωσε εντολή να μεταφέρουν το αλάτι στην αυλή, για να το πωλεί αυτός. Τότε το αλάτι έγινε πάλι στάχτη και η αλήθεια αποκαλύφθηκε, για να δοξασθεί το Όνομα του Θεού. Ο ηγεμόνας, συντετριμμένος, πήγε στη μονή των Σπηλαίων και προσέπεσε με ταπείνωση στον Όσιο, ο οποίος προφήτεψε τη νίκη του ηγεμόνος κατά των Πολόφτσων.

Ο Όσιος Πρόχορος κοιμήθηκε ειρηνικά το έτος 1107 μ.Χ. Ο ηγεμόνας Μιχαήλ Σβιατοπόλκ δακρυσμένος ενταφίασε το σκήνωμα του Οσίου κοντά στη μονή του Αγίου Αντωνίου των Σπηλαίων.

  • Όσιος Λογγίνος ο Ερημίτης

Ο Όσιος Λογγίνος του Κορυάζχεμσκ καταγόταν από την Ρωσία. Ασκήτεψε αρχικά στη μονή Αγίου Παύλου της Ομπνόρα και στη συνέχεια στη μονή των Αγίων Βορίδος και Γκλεμπ του Σολβυτσέγκοντ και στη μονή του Αγίου Κορνηλίου της περιοχής Κομέλ. Από εκεί, ακολουθούμενος από τον μοναχό Συμεών, ήλθε σε ερημητήριο που ήταν στις όχθες του ποταμού Κορυαζχέμα. Εκεί ανήγειρε κελιά και ναό αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο. Ο Όσιος Λογγίνος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1540 μ.Χ. Μετά 16 χρόνια από την κοίμηση αυτού, το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε μέσα στο ναό.

  • Ζήνωνος του ταχυδρόμου (†4ος αι.).

Ο Όσιος Ζήνων καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και ήταν γιος πλουσίων και ευγενών γονέων. Επί βασιλέως Ουάλη (364 – 374 μ.Χ.) έκανε χρέη διακοσμητή των γραμμάτων του. Ο αυτοκράτορας Ουάλης υποστήριζε τους αιρετικούς Αρειανούς, και είναι εκείνος ο οποίος προσπάθησε να πιέσει δια του έπαρχου Μοδεστού τον Μέγα Βασίλειο, αναγκάστηκε όμως να υποχωρήσει από την σθεναρή στάση του Αγίου Ιεράρχου. Ο Άγιος Ζήνων, μολονότι ζούσε σε τέτοια ατμόσφαιρα, διατήρησε ακέραιο το Ορθόδοξο φρόνημά του. Όταν πέθανε ο Ουάλης, αμέσως ο Ζήνων έριξε τη στρατιωτική ζώνη και αφού βρήκε ένα μεγάλο τάφο (πολλούς τέτοιους τάφους είχε το βουνό της Αντιοχείας) μπήκε μέσα σ’ αυτόν και καθάριζε την ψυχή του με αυστηρότατη άσκηση. Το στρώμα του ήταν μια στοίβα από χορτάρια πάνω σε πέτρες. Ήταν ντυμένος με ένα τριμμένο ράσο· η τροφή του ήταν λίγο ψωμί, που του έφερνε κάθε δύο μέρες κάποιος φίλος του και το νερό το έφερνε από πολύ μακριά ο ίδιος. Έτσι πήρε πολλή χάρη από τον Θεό. Γι’ αυτό, λέγεται, όταν επέδραμαν στον τόπο εκείνο οι Ίσαυροι και σκότωναν πολλούς ασκητές, ο Ζήνων με την προσευχή του τους τύφλωσε, με αποτέλεσμα αυτοί να μη βλέπουν την πόρτα του κελιού του. Έτσι άγια αφού έζησε ο Ζήνων, σε βαθιά γεράματα παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό. 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, λαβὼν τὴν χάριν, δι’ ἀσκήσεως, ἀγίας Πάτερ, ζωῆς θείας ὑπεμφαίνεις τὰς χάριτας· καὶ τοῦ Σωτῆρος θεράπων γενόμενος, τῆς παρ’ αὐτοῦ ἠξιώθης λαμπρότητος. Ζήνων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ἀγῶνάς σου θεοφόρε, ἡ ἐν οὐρανοῖς, ἐδέξατο εὐφροσύνη, καὶ Ἀγγέλων συνήφθης, τοῖς στρατεύμασιν Ὅσιε, θείας δόξης ἀξιούμενος, καὶ πρεσβεύων τῷ Παντάνακτι, ὑπὲρ πάντων τῶν βοώντων σοι· χαίροις ὦ Ζήνων σοφέ, τῶν ἀσκητῶν καλλονή.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις θεοφόρε Ζήνων σοφέ, ἀρετῶν ὁσίων, ὑποτύπωσις ἀληθής· χαίροις τῶν τελούντων, τὴν μνήμην σου τὴν θείαν, προστάτης καὶ μεσίτης, πρὸς τὸν Θεὸν ἡμῶν.

  • Οσία Άννα Πριγκίπισσα

Η Οσία Άννα γεννήθηκε στη Ρωσία και ήταν σύζυγος του ηγεμόνα Γιαροσλάβου. Εργάσθηκε αποστολικά για την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και εγκατέλειψε τον κόσμο, για να ζήσει σε μοναστήρι με ησυχία και προσευχή. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 1056 μ.Χ. Η Οσία Άννα συχνά μπερδεύεται με την μητέρα του Αγίου Βλαδίμηρου φωτιστή των Ρώσων (βλέπε 15 Ιουλίου). Αυτό κυρίως συμβαίνει γιατί η Οσία Άννα είχε και αυτή έναν γιο με το ίδιο όνομα. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη της και στις 4 Οκτωβρίου.

  • Μαρτύρων Βάπτου και Πορφυρίου των δημίων

Οι Άγιοι Βάπτος (ή Δαύκτος) και Πορφύριος ήταν από τους στρατιώτες, που βασάνισαν μετά από διαταγή του έπαρχου τον Άγιο Χαράλαμπο (βλέπε 10 Φεβρουαρίου). Επειδή όμως στις καρδιές τους υπήρχε ευσεβής διάθεση, ο Θεός τους έφερε στο δρόμο της σωτηρίας. Η ηθική λάμψη, που καταύγαζε τον μάρτυρα, φώτισε την ψυχή τους και την έκανε να πιστέψει στην αλήθεια του Χριστού. Έτσι, αφού πέταξαν τα όργανα των βασανιστηρίων, έπεσαν στα πόδια του Αγίου και του ζητούσαν συγχώρηση. Η φανερή αυτή ενέργεια τους υπέρ της χριστιανικής πίστης, κίνησε εναντίον τους τη μανία του έπαρχου, με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστούν επί τόπου και να πάρουν έτσι το αιώνιο στεφάνι του μαρτυρίου.

  • Των τριών γυναικών

Οι Άγιες Τρεις Γυναίκες ήταν παρούσες στο μαρτύριο του Αγίου Χαραλάμπους (βλέπε 10 Φεβρουαρίου), και αφού είδαν τα θαύματα του, πίστεψαν στον Χριστό, τον ομολόγησαν και αποκεφαλίστηκαν στη Μαγνησία.

  • Αγίων Παρθένων Ενναθά, Ουαλεντίνης και Παύλου.

Η Ενναθά καταγόταν από τη Γάζα και η Ουαλεντίνη από την Καισαρεία της Παλαιστίνης. Όταν διώκονταν οι χριστιανοί και βασανίζονταν στην Παλαιστίνη, καταγγέλθηκε και η Ενναθά στον ηγεμόνα Φιρμιλιανό. Η γενναία κόρη δήλωσε αμέσως ότι πιστεύει στον Χριστό και συμβούλευσε τον ηγεμόνα να μελετήσει και αυτός τη χριστιανική θρησκεία για να βρει τη σωτηρία του. Και επειδή επέμενε στην ομολογία της, την έδεσαν σ’ ένα ξύλο και την βασάνιζαν ποικιλοτρόπως. Άλλα το μαρτύριο της έβλεπε και η Ουαλεντίνη. Η τίμια ψυχή της δεν μπόρεσε να υποφέρει τη σιωπή. Αποφασιστικά προχώρησε και έκανε παρατηρήσεις στον Φιρμιλιανό. Τότε και αυτή είχε την ίδια τύχη με την Ενναθά. Όμως, τη στιγμή εκείνη, παρουσιάστηκε κάποιος νέος, που ονομαζόταν Παύλος και με θάρρος στιγμάτισε το κακούργημα του Φιρμιλιανού. Αυτός τότε εξοργισμένος, διέταξε να αποκεφαλίσουν τον Παύλο και να κάψουν ζωντανές την Ενναθά και την Ουαλεντίνη. Έτσι οι τρεις Άγιοι Μάρτυρες πήραν τα ουράνια αθάνατα στεφάνια.

  • Ιωάννου του φιλοσόφου.

Ο Άγιος Ιωάννης, ο επιλεγόμενος Φιλόσοφος λόγω των εξαιρετικών σπουδών του στη θεολογία και φιλοσοφία, έζησε κατά τα τέλη του 11ου και αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

  • Αγίου Βασιλείου, αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ

Ο Άγιος Βασίλειος εξελέγη Μητροπολίτης του Νόβγκοροντ της Ρωσίας το 1329 μ.Χ. και χειροτονήθηκε στο ναό των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Συνέγραψε το προσφιλές ανάγνωσμα «Ο παράδεισος επί της γης». Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1352 μ.Χ.

  • Μνήμη πάντων των εν Νόβγκοροντ της Ρωσίας Αγίων Ιεραρχών.

Η εορτή αυτή καθιερώθηκε μετά τη φανέρωση του Αγίου Ιωάννου, Αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ (κοιμήθηκε 7 Σεπτεμβρίου 1186 μ.Χ.) στον Άγιο Ευθύμιο, Αρχιεπίσκοπο Νόβγκοροντ (κοιμήθηκε 11 Μαρτίου 1458 μ.Χ.), ο οποίος του είπε να εορτάζει με αγρυπνία στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας τους μακαρίους Ιεράρχες της τοπικής αυτής Εκκλησίας, που ευαρέστησαν με το βίο και τους αγώνες τους τον Θεό. Επίσης, η εορτή αυτή επιτελείται στις 4 Οκτωβρίου, ημέρα της μνήμης του Αγίου Ιεροθέου, Επισκόπου Αθηνών, σύμφωνα με όσα είπε ο Άγιος Ιωάννης, και την Τρίτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή.

Οι Άγιοι Ιεράρχες είναι: Ιωακείμ (κοιμήθηκε 1030 μ.Χ.), Λουκάς (κοιμήθηκε 1060 μ.Χ.), Γερμανός (κοιμήθηκε 1096 μ.Χ.), Αρκάδιος (κοιμήθηκε 1162 μ.Χ.), Γρηγόριος (κοιμήθηκε 1193 μ.Χ. – βλέπε 24 Μαΐου), Μαρτύριος (κοιμήθηκε 1199 μ.Χ.), Αντώνιος (κοιμήθηκε 1231 μ.Χ.), Βασίλειος (κοιμήθηκε 1352 μ.Χ.), Συμεών (κοιμήθηκε 1421 μ.Χ.), Γεννάδιος (κοιμήθηκε 1505 μ.Χ.), Ποιμήν (κοιμήθηκε 1571 μ.Χ.), Αφφώνιος (κοιμήθηκε 1652 μ.Χ.).

  • Μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρεοβίνδου

Ο ναός αυτός υπήρχε απέναντι της βασιλικής πύλης (Μπαλατά), στο σημερινό Χάσκιοϊ της Κωνσταντινούπολης και κτίσθηκε το έτος 598 μ.Χ. από τον αδελφό του αυτοκράτορα Μαυρικίου (582 – 602 μ.Χ.), Πέτρο. Το όνομα Αρεόβινδος είχαν επιφανείς στρατιωτικοί της Ανατολής.

  • Ανάμνησις του θαύματος της απαλλαγής της νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλους

Όταν το έτος 1728 μ.Χ. ενέσκυψε στη νήσο της Ζακύνθου πανούκλα, οι Χριστιανοί εστράφησαν στον Άγιο Χαράλαμπο (βλέπε 10 Φεβρουαρίου) και ζήτησαν την μεσιτεία του. Αποφάσισαν μάλιστα να οικοδομήσουν ναό προς τιμή του ως ικεσία και υπέρ της απαλλαγής αυτών από την συμφορά.

  • Διήγηση περί υπακοής στους γονείς και σεβασμού της ιερής Λειτουργίας

Στις ήμερες του βασιλιά Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 – 395 μ.Χ.), ζούσε στην Κωνσταντινούπολη κάποιος άνθρωπος ενάρετος και πλούσιος, που ονομαζόταν Ιουλιανός. Αυτός είχε και ένα γιο, που τον έλεγαν Θεόφιλο. Όταν γέρασε, έπεσε σε μεγάλη φτώχεια και τότε κάλεσε τον γιο του για να του πει κάτι σημαντικό. Του ζήτησε λοιπόν να τον πουλήσει σαν δούλο του, για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των τελευταίων χρόνων της ζωής του αλλά με την υπόσχεση ότι θα έκανε πλήρη υπακοή στον αφέντη του και όταν είχε θεία Λειτουργία, πρώτα θα πήγαινε σ’ αυτή και έπειτα θα συνέχιζε πρόθυμα την υπηρεσία του. Έτσι θα είχε θαυματουργικές ευεργεσίες από τον Θεό.

Ο υπάκουος γιος δέχτηκε το αίτημα του πατέρα του, που την επόμενη μέρα τον πούλησε σ’ έναν πατρίκιο του παλατιού, τον Κωνσταντίνο. Αυτός αγάπησε πολύ τον Θεόφιλο για την προθυμία και την εργατικότητα του.

Κάποτε όμως ο πατρίκιος ξέχασε τον χαρτοφύλακα στο δωμάτιό του και έστειλε τον Θεόφιλο να του τον φέρει. Ο Θεόφιλος μπήκε στο δωμάτιο την ώρα που η κυρία του μοιχευόταν με ένα δούλο της. Αλλά ο Θεόφιλος επάνω στη βιασύνη του δεν τους πρόσεξε και αφού πήρε τον χαρτοφύλακα βγήκε από το δωμάτιο. Η πονηρή όμως γυναίκα του πατρικίου, συκοφάντησε τον Θεόφιλο στον άντρα της ότι δήθεν τη βίασε. Τότε ο πατρίκιος θυμωμένος, συνεννοήθηκε με τον έπαρχο να του στείλει τον Θεόφιλο για να τον αποκεφαλίσει.

Στο δρόμο για τον έπαρχο, ο Θεόφιλος συνάντησε ναό που είχε Θεία Λειτουργία και μπήκε μέσα για να λειτουργηθεί. Επειδή αργούσε, ο πονηρός δούλος είπε στον πατρίκιο να πάει αυτός να φέρει το κεφάλι του Θεόφιλου, που θα ήταν ήδη κομμένο. Όταν έφτασε στον έπαρχο ο πονηρός δούλος, ο δήμιος που καραδοκούσε πίσω από την πόρτα, νόμισε ότι αυτός είναι ο Θεόφιλος. Και έτσι του έκοψε το κεφάλι.
Αμέσως μετά έφτασε και ό Θεόφιλος. Και αφού πήρε το σακί με το κεφάλι το μετέφερε στον πατρίκιο, χωρίς να γνωρίζει τίποτα. Ο πατρίκιος και ιδιαίτερα η γυναίκα του, όταν είδαν ζωντανό τον Θεόφιλο και το κεφάλι του πονηρού δούλου μέσα στο σακί, έμειναν άφωνοι. Η γυναίκα του πατρικίου τότε, έντρομη για τη θεία δίκη, εξομολογήθηκε την αλήθεια στον άντρα της και ζήτησε δημόσια συγχώρηση.
Έτσι ο πατρίκιος, αγάπησε ακόμα περισσότερο τον Θεόφιλο και τον έκανε κληρονόμο σ’ όλη του την περιουσία.

Πηγή: saint.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου