4 Φεβρουαρίου γιορτάζουν…

 

• Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης
• Άγιος Αβράμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Αρβήλ της Περσίας
• Άγιος Ιωσήφ ο Χαλεπλής
• Όσιος Νικόλαος ο Ομολογητής ο Στουδίτης
• Όσιος Ιωάννης επίσκοπος Ειρηνουπόλεως
• Όσιος Ιάσιμος ο Θαυματουργός
• Άγιος Θεόκτιστος
• Όσιοι Ευάγριος και Σίος εκ Γεωργίας
• Όσιος Νικήτας «ο εν τοις Πυθίοις»
• Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας
• Όσιοι Αβραάμ και Κόπρις
• Όσιος Κύριλλος ο Θαυματουργός
• Αγία Δοσιθέα Βασίλισσα της Ρωσίας

***********************************************************************************

• Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης 

O Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς, και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.) και Κυρίλλου Α’ (412 – 444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και θαυμαστή θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας όμως την ησυχία για να δύναται να ασχοληθεί με το έργο της ζωής του, τη μελέτη των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο, γι’ αυτό έλαβε και το όνομα Πηλουσιώτης.

Αργότερα δέχεται την πρόταση να γίνει ιερέας και στη συνέχεια εκλέγεται πανηγυρικά ηγούμενος στο μοναστήρι του. Λόγω της τεράστιας θεολογικής του κατάρτισης, απέκτησε μεγάλο κύρος και φήμη, ώστε να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες περίπλοκων γραφικών χωρίων. Κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408 – 450 μ.Χ.), ο Άγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες, φώτιζε τους πάντες με τον θείο του λόγο, νουθετούσε τους άρχοντες, υπεστήριζε τους κλονιζόμενους και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος (Επιστολή 2, 44). Συνέγραψε αρκετές πραγματείες, ως και πλήθος επιστολών, από τις οποίες σώζονται 2.012, με τις οποίες νουθετούσε, συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές. Εκοιμήθη ειρηνικά το 440 μ.Χ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

• Άγιος Αβράμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Αρβήλ της Περσίας 

Ο Άγιος Αβράμιος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και ήταν Επίσκοπος της Περσικής πόλεως Αρβήλ (τα αρχαία Άρβηλα, πόλη της ΑΑσσυρίας (Μεσοποταμίας), βρισκόταν γύρω στα 90 χιλ. νοτιονατολικά της Μοσσούλης κοντά στα Ιρακινοπερσικά σύνορα. Τώρα ανήκει στο Ιράκ και ονομάζεται Ερμπίλ) επί βασιλέως Σαβωρίου. Κατά το πέμπτο έτος του διωγμού κατά των Χριστιανών, ο οποίος έγινε στην Περσία, ο Άγιος συνελήφθη από τον αρχιμάγο του βασιλέως που ονομαζόταν Αδελφωράς. Ο ειδωλολάτρης αρχιμάγος τον πίεζε, με απειλές και υποσχέσεις να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Τότε ο Άγιος είπε προς αυτόν: «Άθλιε και ταλαίπωρε, πως δεν φοβάσαι προτρέποντάς με να πράξω κάτι που δεν πρέπει; Νομίζεις ότι είναι φυσικό να αρνηθώ τον Δημιουργό και να προσκυνήσω το κτίσμα και δημιούργημά Του;». Η στάση του Αγίου εξόργισε τον άρχοντα, ο οποίος έδωσε εντολή να τον μαστιγώσουν με ράβδους γεμάτους ρόζους. Όση ώρα τον κτυπούσαν ο Άγιος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους λογαριάσεις αυτή την αμαρτία, δεν ξέρουν τι κάνουν». Και σε κάθε ένα βασανιστήριο επικαλείτο τον Χριστό και έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθα εμένα τον δούλο σου, επειδή σε εσένα πιστεύει η ψυχή μου». Μόλις είδε αυτό ο αρχι-μάγος διέταξε τον διά ξίφους αποκεφαλισμό του Αγίου Αβραμίου. Έτσι ο Άγιος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Θεό.

• Άγιος Ιωσήφ ο Χαλεπλής 

Ο Άγιος Ιωσήφ καταγόταν από το Χαλέπιο και οι Τούρκοι, επειδή ήταν ευσεβής, τον συκοφάντησαν ότι δήθεν είπε θα γίνει Τούρκος. Μπροστά στις υποσχέσεις και τις κολακείες του κριτή, ο Ιωσήφ παρέμεινε αμετάθετος στην πίστη του και με θάρρος ήλεγξε τη μουσουλμανική θρησκεία. Αφού αποδείχθηκε ακλόνητος και αμετάπειστος στις απόπειρες των Τούρκων να τον άλλαξοπιστήσουν, δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου με αποκεφαλισμό στις 4 Φεβρουαρίου 1686 μ.Χ. Ο υπ’ αριθ. 2142 (129) κώδικας του XVIII αιώνος της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, εδάφ. 23, αναφέρει το μαρτύριο του Αγίου στις 17 Φεβρουαρίου.

• Όσιος Νικόλαος ο Ομολογητής ο Στουδίτης 

Ο ῞Οσιος Νικόλαος ὁ ῾Ομολογητής ἐγεννήθηκε στήν Κυδωνία τῆς Κρήτης τό 792 μ.Χ. Σέ νεαρή ἡλικία οἱ γονεῖς του τόν ἔστειλαν στή Κωνσταντινούπολη, στό θεῖο του Θεοφάνη, πού ἦταν μοναχός στή περιώνυμη μονή τοῦ Στουδίου, ὅπου καί ἔγινε καί αὐτός μοναχός.

Στήν ἡσυχία τῆς Μονῆς, ὁ Νικόλαος εἶχε τήν εὐκαιρία νά λάβει μεγάλη θεολογική καί φιλολογική παιδεία, νά διακριθεῖ στούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί νά φθάσει στά ὕψη τῆς ἠθικῆς τελειότητος. ῾Ο ῞Οσιος ἀναδείχθηκε καί στήν τέχνη τῆς ἀντιγραφῆς χειρογράφων.

Κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, μονή Στουδίου καί οἱ μοναχοί της ὑπέστησαν μεγάλες διώξεις γιά τήν προσήλωσή τους στόν ἀγώνα ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων.

῾Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος (806-815 μ.Χ.) ἀντιστάθηκε, ὁ δέ αὐτοκράτορας Λέων ὁ Εύ (813-820 μ.Χ.) συνεκάλεσε Σύνοδο ὁποία κατεδίκασε τόν Πατριάρχη καί τόν ἐξόρισε στήν Προικόννησο.

Διάδοχός του ἐχειροτονήθηκε ὁ Θεόδοτος ὁ Μελισσηνός (815-821 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος συγκρότησε Σύνοδο, γιά νά καταδικάσει τούς προμάχους τῆς ᾿Εκκλησίας. Στή Σύνοδο προσεκάλεσε τόν γούμενο τῆς μονῆς Στουδίου Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιδράσεως ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων.

῾Ο ῞Οσιος Θεόδωρος δέν προσῆλθε στή Σύνοδο, ὄχι γιατί ἐφοβόταν, ἀλλά γιατί ἤθελε νά στιγματίσει διά τῆς ἀποχῆς του τήν παράνομη συγκρότηση τῆς Συνόδου. ῾Ο ῞Οσιος Νικόλαος ἐξορίσθηκε μαζί μέ τόν ἡγούμενο τῆς μονῆς Θεόδωρο. Λίγο μετά ἐφυλακίσθηκε γιά τρία χρόνια, παλεύοντας μέ τή δίψα καί τήν πείνα, καί στή συνέχεια ἐξορίσθηκε στή Σμύρνη. Καί ἐκεῖ τόν ἔριξαν στή φυλακή.

῾Ο διάδοχος τοῦ Λέοντος τοῦ Εύ, Μιχαήλ Βύ ὁ Τραυλός (820-829 μ.Χ.), ἐπέτρεψε τήν ἐπάνοδο σέ ὅλους τούς ἐξορισθέντες ὑπό τοῦ Λέοντος Εύ. Κατά τήν ἐπιστροφή του ὁ ῞Οσιος ἐπισκέφθηκε στή Χαλκηδόνα τόν Πατριάρχη καί συναγωνιστή του Νικηφόρο.

᾿Ακολούθως ἔμεινε γιά λίγο χρόνο στόν ᾿Αστακηνό Κόλπο, καί τέλος ἐπανῆλθε στή μονή τοῦ Στουδίου. ᾿Αλλά γιά λίγο μόνο, ἀφοῦ ὁ αὐτοκράτορας ἀρνήθηκε νά ἀποδώσει στούς ᾿Ορθοδόξους τίς ἀφαιρεθεῖσες ἀπό αὐτούς ἐκκλησίες καί νά ἐπιτρέψει τήν ἀνάρτηση εἰκόνων σέ αὐτές. ᾿

Ακολουθεῖ τόν αὐτοεξόριστο Γέροντά του, ῞Οσιο Θεόδωρο, στή νῆσο Πρίγκηπο. ῾Ο ῞Οσιος Νικόλαος, μέ τή λήξη τῆς εἰκονομαχίας καί μετά τό θάνατο τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Θεοφίλου (829-842 μ.Χ.), ἐπέστρεψε στή μονή τοῦ Στουδίου καί ἐξελέγη γούμενος αὐτῆς. Λίγο ἀργότερα παραιτεῖται, προτείνοντας ὡς διάδοχό του τόν πρεσβύτερο Σωφρόνιο.

Μετά ἀπό πολλές διώξεις καί αὐτοεξορία σέ μετόχι τῆς μονῆς τοῦ Στουδίου, στό Πραίνετο τῆς Νικομήδειας, ἱδρύει, τό ἔτος 859 μ.Χ., τό μοναστήρι τοῦ Κονορωβίου βοηθούμενος ἀπό κάποιον πλούσιο καί εὐσεβή πού ὀνομαζόταν Σαμουήλ.

᾿Αλλά καί ἀπό ἐδῶ τόν παρέσυραν οἱ ἐκκλησιαστικές ἔριδες μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῶν Πατριαρχῶν ᾿Ιγνατίου καί Φωτίου. Μετέβη, λοιπόν, ἀπό ἐδῶ στήν Προικόννησο, μετά στή Μυτιλήνη καί στή συνέχεια στό ῾Εξαμίλι τῆς Θρακικῆς Χερσονήσου, ἀπ᾿ ὅπου ὁδηγήθηκε μέ συνοδεία φρουρᾶς, τό ἔτος 866 μ.Χ., ὡς αἰχμάλωτος κατά κάποιο τρόπο, στή μονή τοῦ Στουδίου.

Τό ἑπόμενο ἔτος ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Αύ (867-886 μ.Χ.) καί ὁ Πατριάρχης ᾿Ιγνάτιος, κατά τή δεύτερη πατριαρχία του (867-877 μ.Χ.), προσέφεραν στόν πολυπαθή ῞Οσιο τήν γουμενία τῆς μονῆς τοῦ Στουδίου. ᾿Εκεῖνος, λυπούμενος γιά τήν ἀκαταστασία τῆς ἐποχῆς, ἀρνήθηκε.

Ο ῞Οσιος Νικόλαος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 868 μ.Χ καί τό τίμιο λείψανό του κατατέθηκε κοντά στά ἱερά σκηνώματα τῶν ἐνδόξων Στουδιτῶν Ναυκρατίου καί Θεοδώρου. Πηγή: Αποστολική Διακονία 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον βλάστημα, τῆς Κυδωνίας, καὶ ὑπόδειγμα, ὁσίου βίου, ἀνεδείχθης Στουδῖτα Νικόλαε· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα σεβόμενος, ὀμολογίας ἀγῶσι διέπρεψας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἐκ Κυδωνίας ὡς φωστὴρ λαμπρὸς ἀνέτειλας Καὶ Ἐκκλησίας καταυγάζεις τὰ πληρώματα Τῇ στερρᾷ ὁμολογίᾳ σου Θεοφόρε. Τῆς Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ γὰρ τὴν προσκύνησιν Τοῖς ἀγῶσί σου καὶ πόνοις κατετράνωσας. Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Νικόλε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Κυδωνίας θεῖος βλαστὸς, καὶ Μονῆς Στουδίου, τύπος ἔμπνους πρὸς ἀρετήν· τῆς ὁμολογίας, τὸ θεῖον χαῖρε στόμα, Νικόλαε παμμάκαρ, Κρητῶν ἀγλάϊσμα.

• Όσιος Ιωάννης επίσκοπος Ειρηνουπόλεως 

Ο Όσιος Ιωάννης ήταν Επίσκοπος Ειρηνουπόλεως (η Ειρηνούπολη, πόλη Βυζαντινή, ήταν κοντά στον ποταμό Σάρο και το βουνό Ταύρος της Τραχείας Κιλικίας) και ένας από τους τριακόσιους δέκα οκτώ (318) Αγίους Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, το έτος 325 μ.Χ., για να καταδικάσει τις αιρετικές δοξασίες του Αρείου. Ο Όσιος Ιωάννης κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

• Όσιος Ιάσιμος ο Θαυματουργός 

Στον Όσιος Ιάσιμος ο Άγιος Θεός χάρισε το χάρισμα της θαυματουργίας και πολλούς θεράπευσε για τη δόξα του Θεού. Ο Όσιος Ιάσιμος κοιμήθηκε με ειρήνη.

• Άγιος Θεόκτιστος 

Είναι άγνωστο πότε και που μαρτύρησε ο Άγιος Θεόκτιστος. Οι Συναξαριστές αναφέρουν ότι ετελειώθη διά ξίφους.

• Όσιοι Ευάγριος και Σίος εκ Γεωργίας 

Οι Όσιοι Ευάγριος και Σίος του Μγκβιμέλι έζησαν στη Γεωργία τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Ο Όσιος Ευάγριος αρχικά ήταν Δούκας του Ζιχαντίνι και αρχηγός του μεγαλύτερου κράτους στην αυλή του βασιλείου του Κάρτλι (Δυτική Γεωργία). Στη συνέχεια έγινε ένας από τους πρώτους γεωργιανούς μαθητές του Αγίου Σίου και μετέπειτα ηγούμενος της Μονής που ίδρυσε ο τελευταίος. Ο Όσιος Ευάγριος σκόπευε να γίνει μοναχός, όταν, πηγαίνοντας σε ένα κυνήγι, έγινε θεατής ενός θαύματος: είδε ένα περιστέρι να φέρνει τροφή στον ερημίτη Άγιο Σίο. Αυτός στην αρχή ήταν αντίθετος στην απόφαση του Ευάγριου, επειδή ήταν πολύ βιαστική. Ο Ευάγριος όμως επέμενε και τελικά ο Άγιος Σίος του παρήγγειλε να επιστρέψει σπίτι, να τακτοποιήσει όλες τις υποθέσεις του, να αποχαιρετίσει τους δικούς του και έπειτα να πάει στις όχθες του ποταμού Μτκβάρι και να βάλει μέσα στο νερό ένα μπαστούνι που ο ίδιος θα του δώριζε. Εάν ο ποταμός στέγνωνε μπροστά στα μάτια του Ευάγριου, αυτό θα ήταν θεϊκό σημάδι για να ξεκινήσει τον μοναχικό βίο, διαφορετικά ο φιλόδοξος μοναχός θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον σκοπό του. Ο Ευάγριος έπραξε με αυτόν τον τρόπο και κατά την Θεία βούληση, παρέμεινε με τον Άγιο Σίο. Έκτοτε ο αριθμός των ασκητών γύρω τους, άρχισε να πολλαπλασιάζεται και κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε το μοναστήρι. Ο Ευάγριος με δικά του έξοδα αγόρασε για την αδελφότητα το χωριό Σαλτέμπα μαζί με τα προσαρτημένα εδάφη. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ο Άγιος Σίος, με την ευλογία του πνευματικού του πατέρα, απομονώθηκε σε σπήλαιο και όρισε τον Όσιο Ευάγριο ηγούμενο της μοναστικής αδελφότητας.

• Όσιος Νικήτας «ο εν τοις Πυθίοις» 

Ο Όσιος Νικήτας είναι άγνωστος στους Συναξαριστές. Μνημονεύεται στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Μανουήλ Γεδεών ως ασκητής Όσιος εν τοις Πυθίοις (το σημερινό Κουρί) προ των εικονομαχιών. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

• Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας 

Ο Άγιος Γεώργιος (Βσεβολόντοβιτς) γεννήθηκε το έτος 1189 μ.Χ. στην Ρωσία και ήταν υιός του μεγάλου πρίγκιπα Βσέβολοντ. Διαδέχθηκε τον αδελφό του Κωνσταντίνο και έγινε μέγας ηγεμόνας του Βλαδιμίρ και της Σουζδαλίας, λίγο πριν την μάχη του Κάλκα, κατά την οποία οι Μογγόλοι του Μπατού Χαν κατέστρεψαν τον Ρωσικό στρατό. Η βασιλεία του διέρρευσε μέσα από εμφύλιους σπαραγμούς και αγώνες, καθώς και πολέμους κατά των Μογγόλων, οι οποίοι είχαν εισβάλλει στην Ρωσία και λεηλάτησαν την Μόσχα, τη Σουζδαλία και το Βλαδιμίρ. Πράγματι, το έτος 1223 μ.Χ., τα μογγολικά στρατεύματα εισέβαλαν στην χώρα της Ρωσίας, νίκησαν τους διαιρεμένους Ρώσους ηγεμόνες και επέστρεψαν στην Ασία. Ο Άγιος Γεώργιος φονεύθηκε στη μάχη την οποία συνήψε με τους Μογγόλους στον ποταμό Σίτα στις 4 Μαρτίου 1238 μ.Χ. Ο Επίσκοπος Κύριλλος ενταφίασε το σκήνωμά του στον καθεδρικό ναό του Ροστώβ και δύο χρόνια αργότερα το μετέφερε με ευλάβεια και επισημότητα στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βλαδιμίρ. Η εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο το 1645 μ.Χ.

• Όσιοι Αβραάμ και Κόπρις 

Οι Όσιοι Πατέρες Αβραάμ και Κόπρις ασκήτεψαν περί το 1485 μ.Χ. στη μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πετσένγκα – Γκραζοβέσκ. Κοιμήθηκαν με ειρήνη και τα ιερά λείψανά τους μεταφέρθηκαν στην κωμόπολη Βλαντιμίρσκο της Πετσένγκα, στην περιοχή Βολογκντά της Ρωσίας.

• Όσιος Κύριλλος ο Θαυματουργός 

Ο Όσιος Κύριλλος γεννήθηκε στην περιοχή Γκαλίτς της Κοστρομά από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς. Η παράδοση αναφέρει ότι είχε τη θεία κλήση εκ κοιλίας μητρός. Από την παιδική του ηλικία επιδόθηκε στην άσκηση και την προσευχή και δέχθηκε την κλήση από τον Θεό διά θείου οράματος. Έτσι εγκατέλειψε την πατρική του οικία, για να εγκαταβιώσει στη μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ. Αργότερα, όταν οι γονείς του Οσίου Κυρίλλου πληροφορήθηκαν την απόφαση του υιού τους, ακολούθησαν και αυτοί την μοναχική οδό και έγιναν μοναχοί, πρώτα η μητέρα του με το όνομα Ελένη και στη συνέχεια ο πατέρας του με το όνομα Βαρσανούφιος, του οποίου μάλιστα η πνευματική καθοδήγηση ανετέθη από τον ηγούμενο στον υιό του Κύριλλο.

Ως μοναχός εντυπωσίασε με τις αρετές, την υπακοή, τη μελέτη των Αγίων Γραφών, την αυστηρή άσκηση και την προσευχή, τον ηγούμενο Όσιο Κορνήλιο (τιμάται 20 Φεβρουαρίου) και τους αδελφούς μοναχούς. Μετά την κοίμηση του πατρός του ζήτησε την ευλογία του ηγουμένου της μονής, για να εξέλθει και να ασκητέψει σε έρημο τόπο. Έπειτα από ερημική ζωή είκοσι περίπου ετών σε διάφορους ασκητικούς τόπους της Ρωσικής γης, ο Όσιος κατέληξε στα προάστια της Μόσχας Νόβγκοροντ και Πσκοφ, όπου ζούσε με προσευχή και νηστεία.

Μετά από διαδοχικά θεία σημεία και οράματα της Θεοτόκου, ίδρυσε μονή και ανήγειρε δύο ναούς στη Λευκή Λίμνη, ενώ η οσιακή πολιτεία του προσείλκυε νέους αδελφούς γύρω του. Ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της θαυματουργίας και της διακρίσεως.
Ο Όσιος Κύριλλος κοιμήθηκε με ειρήνη, αφού προαισθάνθηκε το τέλος του, το έτος 1532 μ.Χ. Η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 15 Ιουνίου και στις 7 Νοεμβρίου.

• Αγία Δοσιθέα Βασίλισσα της Ρωσίας 

Η Αγία Δοσιθέα κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1810 μ.Χ.