Σήμερα 19 Μαρτίου γιορτάζουν…

https://www.timesnews.gr

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών – της Σταυροπροσκυνήσεως. 

Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν » και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ‘ ευάβείας , κατασπαζόμεθα ».
Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ’ αυτή την κατάσταση.
Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω ευατόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι » (Μαρκ.8,34). Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ’ εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας.
Γι’ αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.

Άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία. 

Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού (243 – 284 μ.Χ.). Ο Άγιος Χρύσανθος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν υιός επιφανούς ειδωλολάτρου, του Πολέμωνος. Όμως κατηχήθηκε στην χριστιανική πίστη από κάποιο Χριστιανό και βαπτίσθηκε. Όταν ο πατέρας του πληροφορήθηκε το γεγονός, τον φυλάκισε και, για να τον αποσπάσει από την χριστιανική πίστη, του έδωσε για γυναίκα του την ωραία Δαρεία, η οποία καταγόταν από την Αθήνα και ήταν ειδωλολάτρισσα. Αντί όμως να προσελκύσει η Δαρεία τον σύζυγό της Χρύσανθο στην ειδωλολατρία, συνέβη το αντίθετο. Πίστεψε κι αυτή στον Χριστό και βαπτίσθηκε. Τότε τους κατήγγειλαν στον ύπαρχο Κελερίνο, ο οποίος τους παρέδωσε στον τριβούνο (διοικητή τάγματος) Κλαύδιο. Το μαρτύριο άρχισε. Αλλά η καρτερία και η επιμονή των μαρτύρων εξέπληξε τον Κλαύδιο, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Ιλαρία, τους υιούς του Ιάσονα και Μαύρο και τους στρατιώτες του (βλέπε ίδια ημέρα) πίστεψε στον Χριστό. Στην συνέχεια έριξαν τους Αγίους Χρύσανθο και Δαρεία μέσα σε λάκκο και τους ενταφίασαν ζωντανούς. Ήταν το έτος 283 μ.Χ. 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιοι Κλαύδιος ο Τριβούνος, Ιλαρία η σύζυγος του και τα παιδιά τους Ιάσων και Μαύρος. 

Ο Κλαύδιος ήταν Τριβούνος στο αξίωμα στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανου (283 – 284 μ.Χ.). Σ’ αυτόν παρέδωσε ο έπαρχος Κελαρίνος τους Αγίους Χρύσανθο και Δαρεία (βλέπε ίδια ημέρα), για να τους τιμωρήσει. Αλλά όταν είδε ότι το Άγιο ζευγάρι έμενε αβλαβές από τα βασανιστήρια, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε μαζί με τη σύζυγο του Ιλαρία και τα παιδιά του Ιάσονα και Μαύρο. Καθώς επίσης, το ίδιο έπραξαν και οι στρατιώτες της φρουράς του. Τότε, τον μεν Κλαύδιο, αφού του έδεσαν ένα ογκόλιθο στο σώμα τον έριξαν στη θάλασσα και έτσι βρήκε ένδοξο μαρτυρικό τέλος. Τους δε γιούς του, μαζί με τους στρατιώτες τους αποκεφάλισαν. Η μητέρα τους Ιλαρία, παρέλαβε τα λείψανα τους και τα έθαψε. Σε μια από τις επισκέψεις της στον τάφο τους, την συνέλαβαν οι στρατιώτες του έπαρχου και την έσυραν για να τη θανατώσουν. Η Ιλαρία τους παρακάλεσε να την αφήσουν πρώτα να προσευχηθεί, και έτσι κατά τη διάρκεια της προσευχής εξέπνευσε. Οι υπηρέτριες της παρέλαβαν το σώμα της και το έθαψαν στον τάφο των γιων της (σύμφωνα με άλλη παράδοση πέθανε με αποκεφαλισμό).

Άγιος Παγχάριος. 

Ο Άγιος Παγχάριος καταγόταν από τη χώρα των Oυσάνων και συγκεκριμένα από την πόλη Βιλλαπάτη (ή κατ’ άλλους Βιθλαπάτη – ίσως είναι η πόλη Βίλλα που βρίσκεται στην Γερμανία). Οι γονείς του τον είχαν αναθρέψει στη χριστιανική πίστη και διακρινόταν για το ανδρικό παράστημα και την ωραιότητα του. Όταν ήλθε στη Ρώμη, κίνησε την προσοχή των ανακτορικών για το έξοχο παρουσιαστικό του και το σπινθηροβόλο πνεύμα του. Αυτό δε έφθασε μέχρι τον Διοκλητιανό, που τον προσέλαβε κοντά του και τον έκανε συγκλητικό. Οι τιμές όμως και η βασιλική εύνοια, έκαναν τον Παγχάριο ν’ αρνηθεί το Χριστό. Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα του και η αδελφή του, λυπήθηκαν πολύ. Του έγραψαν τότε μια συγκινητικότατη επιστολή, που τον ικέτευαν να επανέλθει στην πίστη του Χρίστου, έστω και με θυσία της ζωής του. Ευτυχώς η επιστολή, επανέφερε το νεαρό Παγχάριο στον εαυτό του. Κατάλαβε το ολίσθημα στο οποίο έπεσε, και το ρεύμα της μετανοίας κατέκλυσε την ψυχή του. Τότε χωρίς καθυστέρηση, ομολόγησε μπροστά στους ανακτορικούς την χριστιανική πίστη. Ο Διοκλητιανός, υπόθεσε στην αρχή ότι ο Παγχάριος υπέστη κάποια διανοητική τρέλα. Αλλά όταν πείστηκε για την σοβαρότητα του πράγματος, εξοργισμένος, διέταξε και αποκεφάλισαν τον Παγχάριο. Ήταν το έτος 305 μ.Χ. Ναός του Αγίου Παγχαρίου υπήρχε στην Κωνσταντινούπολη προ του 10ου αιώνος μ.Χ.

Άγιοι Διόδωρος ο πρεσβύτερος και Μαριανός ο διάκονος. 

Οι Άγιοι Διόδωρος ο πρεσβύτερος και Μαριανός ο διάκονος μαρτύρησαν αφού τους έκλεισαν ερμητικά μέσα σε μια σπηλιά.

Άγιος Δημήτριος ο Τορναράς. 

Ο Άγιος Δημήτριος ο Τορναράς, από μικρή ηλικία συναναστρεφόταν με Τούρκους, τούς οποίους ήλεγχε για την απιστία τους. Όταν όμως ο Δημήτριος επιέσθη να γίνει Μωαμεθανός, εκείνος με παρρησία αρνήθηκε. Το ίδιο έκανε και μπροστά στο κριτή, ο οποίος τότε διέταξε να βασανισθεί σκληρά, έως ότου αλλαξοπιστήσει. Όταν όμως είδαν την θαυμαστή εμμονή του Αγίου, τον αποκεφάλισαν το 1564 μ.Χ. χαρίζοντάς του με αυτό τον τρόπο την πολυπόθητη για εκείνον, ουράνια βασιλεία.

Οσία Μαρία η πριγκίπισσα. 

Η Οσία Μαρία ή Μάρθα (Σβάρνοβα) ήταν πριγκίπισσα του Βλαντιμίρ κατά την περίοδο του μεγάλου πρίγκιπα Βσέβολοντ Γ’ Γεωργίεβιτς. Έγινε μοναχή στη μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Βλαντιμίρ και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1206 μ.Χ.

 

Όσιος Ιννοκέντιος ο Θαυματουργός. 

Ο Όσιος Ιννοκέντιος γεννήθηκε στη Μόσχα και καταγόταν από την αρχοντική οικογένεια των Okhlyabinin. Έγινε μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Κυρίλλου της Λευκής Λίμνης (βλέπε 9 Ιουνίου) και τέθηκε υπό την καθοδήγηση του Οσίου Νείλου της Σόρα (βλέπε 7 Μαΐου). Ο Όσιος Ιννοκέντιος και ο Όσιος Νείλος ταξίδεψαν στην τότε γνωστή Ανατολή και επισκέφτηκαν την Παλαιστίνη, την Κωνσταντινούπολη, και πέρασαν πολλά χρόνια στα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Όταν επέστρεψαν στην Ρωσία, οι δυο Όσιοι προτίμησαν την ησυχία της ερήμου, αντί του μοναστηριού και αποσύρθηκαν σε ένα αδιάβατο δάσος κοντά στον ποταμό Σόρα. Εκεί, αφού έχτισαν μια εκκλησία και ξεχωριστά κελιά, ζούσαν με αυστηρή άσκηση. Διαβλέποντας την κοίμηση σου, ο Όσιος Νείλος, προέτρεψε τον Όσιο Ιννοκέντιο να πάει στον ποταμό Νούρμα και προφήτευσε ότι εκεί θα κτίσει κοινοβιακό μοναστήρι. Πράγματι, μετά την κοίμηση του Οσίου Νείλου, ο Όσιος Ιννοκέντιος αποσύρθηκε σε έναν παραπόταμο του Νούρμα, που λέγεται Έντα και εκεί έκτισε μοναστήρι που το χαρακτήριζε η πολύ αυστηρή ασκητική ζωή. Ακλουθώντας τις εντολές του διδασκάλου του, ο Όσιος Ιννοκέντιος δεν δέχτηκε καμιά δωρεά για το χτίσιμο του μοναστηριού και εργάστηκε μόνος του τριάντα ολόκληρα χρόνια μέχρι να το ολοκληρώσει. Ο Όσιος Ιννοκέντιος έδωσε εντολή στους μοναχούς που εγκαταβίωσαν στο μοναστήρι να ακολουθούν την αυστηρή ασκητική ζωή που είχε διδάξει ο Όσιος Νείλος, να αποφεύγουν τις διαμάχες, να αγαπάνε τον Χριστό και να έχουν πνευματική ειρήνη. Επίσης απαγόρευσε την κουρά σε πολύ νέους δόκιμους και απαγόρευσε να εισέρχονται στο μοναστήρι γυναίκες. Τέλος, ζήτησε να χτιστεί και μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο σε ανάμνηση της Τρίτης Ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του (βλέπε 25 Μαΐου) επειδή ο Άγιος Ιωάννης είναι ο προστάτης Άγιος των μοναχών (αργότερα, το μοναστήρι αφιερώθηκε στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος). Ο Άγιος Ιννοκέντιος κοιμήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1521 μ.Χ. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του θάφτηκε σε μια γωνιά της Μονής κοντά σε ένα βάλτο. Μια σκαλισμένη πέτρα στον τάφο του αναγράφει το έτος, το μήνα και την ημέρα της κοίμησης του.

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Τρυφερής, εν Σμόλενσκ Ρωσίας.

Η Εικόνα της Παναγίας της Τρυφερής βρέθηκε το 1103 μ.Χ. στο Σμολένσκ. Υπάρχει επίσης και μια άλλη εικόνα της Παναγίας της Τρυφερής, όμοια με αυτή του Σμολένσκ, στην περιοχή του Οκοπα (νότια του Σμολένσκ). Αυτή η εικόνα βρισκόταν στο στρατόπεδο των ρωσικών στρατευμάτων υπό τη στρατιωτική διοίκηση του στρατηγού Shein, και θαυματουργικά έσωσε από την καταστροφή το Σμολένσκ για είκοσι μήνες όταν το πολιορκούσαν πολωνικά στρατεύματα (1611 – 1613 μ.Χ.).

Άγιοι Οκτώ εν Φθιώτιδι.

Σύναξη της Παναγίας της Τσαμπίκας στην Ρόδο. 

Η εικόνα της Παναγίας της Τσαμπίκας βρισκόταν αρχικά στο Μοναστήρι της Παναγίας του Κύκκου (Κύπρος). Από την Κύπρο, με θαυματουργικό τρόπο, η εικόνα έφευγε και πήγαινε στο βουνό Ζαμβύκη του Αρχάγγελου της Ρόδου. Η απώλεια της εικόνας προκάλεσε αναστάτωση στους μοναχούς του Κύκκου που κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να την εντοπίσουν. Στο βουνό Ζαμβύκη η Παναγία κρύβεται από τα βλέμματα των Χριστιανών σε ένα κυπαρίσσι. Όμως πολύ ταπεινά και απλά φανερώνεται σε βοσκό που μένει στην απέναντι περιοχή της βρύσης του Αιμαχού (Γιεμαχιού). Ο βοσκός είδε το φως της Παναγίας αλλά αρχικά δεν έδωσε καμία σημασία. Το είδε και την επόμενη βραδιά. Όταν όμως το είδε και για τρίτη φορά αποφάσισε να ανεβεί στο απέναντι βουνό, για να δει από κοντά με τα μάτια του, τι ήταν αυτό το φως.

Όταν έφθασε στο ύψωμα ο βοσκός μαρμάρωσε στο θέαμα που είδε να προβάλλεται μπροστά του. Είδε την εικόνα της Παναγίας να φωτίζεται από ακοίμητο κανδήλι στο «κυπαρίσσι το αεράτο» (έτσι λέγεται το δέντρο που είχε σταθμεύσει η Μεσίτρια των ανθρώπων). Από το γεγονός αυτό πήρε η εικόνα και το όνομα της, αφού η λέξη «τσάμπα», στην τοπική διάλεκτο της ρόδου σημαίνει σπίθα, φωτιά. Αυτό το κυπαρίσσι σώζεται μέχρι σήμερα και στη ρίζα του υπάρχει μια τρύπα που σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα βγάζει ζεστό και κρύο αέρα. Τελικά οι Κυκκώτες εντόπισαν την εικόνα στο νησί της Ρόδου και την μετέφεραν πίσω στην Κύπρο. Η εικόνα όμως και πάλι γύρισε πίσω στο βουνό της. Οι Κύπριοι όταν την ξαναέφεραν πίσω για να είναι σίγουροι ότι είναι η εικόνα τους, την έκαψαν λίγο από πίσω για να έχουν κάποιο σημάδι που θα την αναγνώριζαν πιο εύκολα. Η εικόνα όμως και για τρίτη φορά έρχεται στη νέα της κατοικία (το σημάδι σώζεται πολύ καθαρά μέχρι σήμερα).

Η εικόνα από τότε δεν έφυγε ποτέ από τη Ρόδο. Όταν ζητήθηκε να μεταφερθεί για προσκύνημα σε άλλα μέρη της Ελλάδος αυτή επέστρεψε και πάλι πίσω. Όταν το 2002 μ.Χ. κτίστηκε παρεκκλήσι προς τιμή της Παναγίας της Τσαμπίκας στο Πέρα Χωριό στην Κύπρο και οι κάτοικοι ζήτησαν να γίνει το εγκαίνιο του την 24η Ιουλίου, ο Μητροπολίτης Ρόδου, κ.κ. Κύριλλος, συνοδευόμενος από τρείς κληρικούς, έφερε την εικόνα στην Κύπρο, τέλεσε το εγκαίνιο του ναού και η εικόνα για πρώτη φορά έφυγε από τη θέση της για τρεις μέρες. Το Μοναστήρι της Παναγίας της Τσαμπίκας, γιορτάζει το Γενέσιο της Θεοτόκου την 8η Σεπτεμβρίου και την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκύνησης). Ένα από τα παλιότερα θαύματα της Παναγίας Τσαμπίκας είναι και αυτό που συνδέεται με τα μεγάλα κτήματα γύρω από το Μοναστήρι. Αυτά τα κτήματα ανήκαν σ έναν Τούρκο Πασά, του οποίου η γυναίκα δεν τεκνοποιούσε. Εκείνη μαθαίνοντας για την Παναγία, προσευχήθηκε κι έφαγε το φυτιλάκι που έκαιγε στο καντήλι της εικόνας της. Έγινε το θαύμα κι έμεινε έγκυος. Ο Τούρκος δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί ήταν δικό του. Ούτε πίστευε πως επρόκειτο για θαύμα. Όταν όμως γεννήθηκε το μωρό, κρατούσε στη μικρή χούφτα του το φυτιλάκι του καντηλιού. Έτσι, ο Τούρκος Πασάς δώρισε στην εκκλησία όλα αυτά τα κτήματα που βρίσκονται γύρω απ το ναό. 

Ἀπολυτίκιον
Κρήνην έχουσα των δωρεών σου την εικόνα σου, η νήσος Ρόδος, Θεοτόκε Τσαμπίκα, γεραίρει σε και καυχωμένη ενθέως σοις θαύμασι τον ασπασμόν του Αγγέλου προσάδοι σοι Χαίρε κράζουσα, Παρθένε θεοχαρίτωτε, λαού του χριστωνύμου το διάσωσμα. (Απολυτίκιον Παναγίας Τσαμπίκας. Σύνθεση του Μητροπολίτου Ρόδου κ.κ. Κυρίλλου).

Άγιος Γρηγόριος ο ιερομάρτυς.

Στον «Ανέκδοτο Κώδικα της Μητροπόλεως Νέων Πατρών» αναφέρονται επί λέξει για τον ιερομάρτυρα Γρηγόριο τα εξής: «Ὕστερα ἀπό αὐτόν (τόν Ἰωάσαφ) ἐχειροτονήθει (ἐπίσκοπος) ὁ Θηβαῖος κύρ Γρηγόριος, σπουδαῖος, ἐφημέριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖον μέσα εἰς τήν Μητρόπολιν τόν ἐφόνευσαν εἰς τήν ἁγίαν Τράπεζαν οἰ κατοικοῦντες ἀλλόφυλοι τήν παραμονήν τοῦ Ἀκαθίστου, βαστώντας τό ποτήριον εἰς τό χέρι, καί ἦτον παρόντες πλλοί χριστιανοί τῶν χωρίων ὁποῦ ἐφιλεύοντο˙ ἐφονεύθη τό ᾳψια’ (1711) ἔτει». Το δι’ολίγων περιγραφόμενο μαρτύριο του λειτουργούντος ιεράρχου, βαστώντας το άγιο δισκοπότηρο, ενώπιον του πολυπληθούς ποιμνίου του και της αγίας Τραπέζης, αποτελεί πράγματι συγκλονιστικό γεγονός, φανερώνοντας, για μία ακόμη φορά, τη θηριωδία των αλλοφύλων. Η τιμή του ιερομάρτυρος είναι άγνωστη τους συναξαριστές. Συντιμάται μετά των άλλων Φθιωτών Αγίων (βλέπε ίδια μέρα, εδώ) και οι εικόνες του είναι νεώτερες.

Σύναξις των Φθιωτών Αγίων. 

Η Κυριακή προ του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι αφιερωμένη στους εν Φθιώτιδα διαλάμψαντας Αγίους και εορτάζεται με ξεχωριστή λαμπρότητα. Στον χορό των Αγίων ανήκουν οι:

1) Άγιος Απόστολος Ηρωδίωνας (βλέπε 28 Μαρτίου, 10 Νοεμβρίου).

2) Αγία μάρτυς Ιερουσαλήμ (βλέπε 4 Σεπτεμβρίου).

3) Όσιοι Νικήτας (βλέπε 23 Ιουνίου).

4) Όσιος Αγάθων (βλέπε 7 Αυγούστου).

5) Όσιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (βλέπε 20 Απριλίου).

6) Όσιος Δαβίδ ο Γέρων (βλέπε 1 Νοεμβρίου).

7) Όσιος Σεραφείμ ο Δομβοΐτης (βλέπε 6 Μαΐου).

8) Άγιος Γρηγόριος ο ιερομάρτυρας (βλέπε ίδια ημέρα, εδώ)

9) Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (βλέπε 9 Νοεμβρίου).